Blog Single

ტაძრის მთავარი არქიტექტორები უსასრულოდ ცვლიდნენ ერთმანეთს, სანამ 1470 წელს ეს პოსტი არ დაიკავა ჯუნიფორტე სოლარიმ, რომელმაც ლეონარდო და ბრამანტე კონსულტანტებად მიიწვია. არქიტექტორების ხშირმა ცვლილებამ განაპირობა სტილის შერევა – გოთიკა ნაწილობრივ განზავდა რენესანსის მიერ.

თავდაპირველად დაგეგმილი იყო სამნავიანი ნაგებობა ორი ცეცხლმოკიდებული აგურის სამლოცველოებით, მაგრამ მალე გეგმები შეიცვალა, რის წყალობითაც დღეს მილანის გულს ამშვენებს უზარმაზარი ტაძარი მრავალი სვეტითა და შუბით, დამზადებული თეთრი კანტოლური მარმარილოსგან. მძიმე მარმარილოს ფილების გადასატანად აშენდა სპეციალური არხები, რომლებიც კარიერიდან მილანის ცენტრამდე მიდიოდა.

უსახსრობის გამო მშენებლობა რამდენჯერმე შეჩერდა, შემდეგ ისევ განახლდა. მაშინ დაუმთავრებელი ეკლესიის მთავარი საკურთხეველი აკურთხეს 1417 წელს, მაგრამ მრევლისთვის იგი მხოლოდ 1572 წელს გაიხსნა.

Საინტერესო ფაქტები
მილანის ტაძარი სიდიდით მეხუთეა მსოფლიოში და მეოთხე ევროპაში. ტევადობით დუომო მხოლოდ რომში წმინდა პეტრეს ტაძარს და ესპანეთში სევილიის ტაძარს ჩამორჩება, თუ მისგან ყველა სკამი ამოიღეს, შიგნით 40 ათასი ადამიანის განთავსებაა შესაძლებელი.

დიდი სიმაღლიდან ტაძრის შენობა კათოლიკურ ჯვარს ჰგავს ვერტიკალური ხაზით 158 მეტრი სიგრძით და ჰორიზონტალური ხაზით 92 მეტრით.

საკათედრო ტაძარს ამშვენებს ცისკენ მიმართული 135 შუბი, ყველაზე მაღალი არის შუბი ღვთისმშობლის ქანდაკებით, მისი სიმაღლე 105 მეტრია.

ინტერიერში, მილანის საკათედრო ტაძრის ფასადებზე და შუბებზე, არის 3400 ქანდაკება – ეს არის წმინდანთა, მოწამეთა და წინასწარმეტყველთა, ცნობილი ისტორიული ფიგურების და გოთური პერსონაჟების – ქიმერები და გარგოილების გამოსახულებები. ერთ-ერთ კედელს ამშვენებს სკულპტურა, რომელიც გახდა ამერიკული თავისუფლების ქანდაკების პროტოტიპი.